Osoby, u których zdiagnozowano COVID-19, mogą zarażać, zwłaszcza gdy mają objawy choroby. Główny Epidemiolog zaleca w takim przypadku 5-dniową izolację po uzyskaniu pozytywnego wyniku. Osoby z łagodnymi objawami lub bez objawów powinni przestrzegać Szczególnych Środków Ostrożności przez 5 dni.

Informacje i porady można uzyskać za pośrednictwem czatu internetowego Heilsuvera oraz pod numer telefonu 513 6400 lub 1700. W nagłych wypadkach należy dzwonić pod numer 112.

Landspítali wydał porady dla dzieci i dorosłych, u których zdiagnozowano COVID-19. Objawy COVID-19 mogą się różnić w zależności od osoby i mogą zmieniać się z dnia na dzień. Główne objawy to: gorączka, kaszel, objawy przeziębienia, ból gardła, osłabienie, zmęczenie, ból głowy, ból kości/mięśni, nagła zmiana węchu lub smaku, ból brzucha i biegunka.

Zalecenia dotyczą między innymi utrzymania odpowiedniego nawodnienia organizmu oraz monitorowania objawów. Można tam znaleźć również porady dotyczące łagodzenia bólu itp.  

Zalecana jest 5-dniowa izolacja po otrzymaniu pozytywnego wyniku testu. Oznacza to unikanie kontaktu z innymi ludźmi, zachowanie szczególnej ostrożność podczas korzystania ze wspólnych pomieszczeń, noszenie maseczki, dokładne mycie rąk i dezynfekowanie zanieczyszczonych powierzchni. Należy zachować szczególną ostrożność, aby nie narażać na infekcje osób podatnych na poważny przebieg choroby z powodu COVID-19.

Jeśli po 5 dniach objawy utrzymują się, zaleca się kontynuowanie izolacji, aż objawy ustąpią. Osoby z łagodnymi objawami lub bez objawów, zamiast izolacji mogą zachować Szczególne Środki Ostrożności.

Pozostali domownicy nie muszą poddawać się izolacji ani kwarantannie. Nie powinni jednak mieć kontaktu z zarażoną osobą i zaleca się przestrzeganie Szczególnych Środków Ostrożności.

Izolacja

W Islandii izolacja nie jest już obowiązkowa, nawet jeśli u osoby rozpoznano COVID-19. Zaleca się jednak, aby osoby pozostawały w izolacji przez co najmniej 5 dni lub dopóki objawy są poważne, a następnie przestrzegały zasad dotyczących specjalnych środków ostrożności przez kolejne dwa dni.

Co to jest izolacja?

Od momentu rozpoznania pierwszego zakażenia COVID-19 w Islandii pod koniec lutego 2020 r. aż do rezygnacji z wszelkich działań mających na celu zapobieganie zakażeniom z końcem lutego 2022 r. osoby, u których zdiagnozowano COVID-19, były zobowiązane do pozostawania w izolacji, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby.

Izolacja była środkiem bardziej surowym niż kwarantanna i dlatego wobec osób w izolacji istniały większe wymagania niż te, które dotyczyły osób poddanych kwarantannie.

Wydano szczegółowe wytyczne dotyczące izolacji domowej, w których określono m.in., że osoba pozostająca w izolacji potrzebuje prywatnej sypialni, a najlepiej prywatnej łazienki, i musi maksymalnie ograniczyć kontakty z innymi ludźmi. Byłoby idealnie, gdyby możliwa była pełna separacja od innych domowników i wdrożone zostały rygorystyczne środki profilaktyki zakażeń, takie jak dezynfekcja wszystkich powierzchni kontaktowych i wietrzenie.

Osobom w izolacji nie wolno było wychodzić z domu i musiały one całkowicie odseparować się od innych ludzi. Nie wolno im było spotykać się z przyjaciółmi i krewnymi, chodzić do pracy, na spacery czy korzystać z komunikacji miejskiej. W trakcie izolacji nie mogły przemieszczać się pomiędzy lokalizacjami, a wychodzenie na zewnątrz nie było dozwolone, chyba że osoby te miały do dyspozycji balkon lub prywatny ogród. Dozwolone było uzyskiwanie niezbędnych świadczeń medycznych pod warunkiem konsultacji z placówką ochrony zdrowia. Pod koniec pandemii, kiedy dominujący stał się wariant Omicron, wymagania dotyczące izolacji zostały złagodzone i osoby te mogły udać się na krótki spacer w pobliżu domu lub miejsca zamieszkania, ponieważ objawy wywoływane przez wariant Omicron były w większości przypadków znacznie łagodniejsze niż w przypadku wcześniejszych wariantów.

Jeśli COVID-19 rozpoznano u wielu osób w tym samym gospodarstwie domowym, mogły one swobodnie przebywać razem w izolacji. Jeśli osoby zostały poddane kwarantannie w tym samym domu, wówczas kwarantanna kończyła się ujemnym wynikiem testu PCR dzień po zakończeniu izolacji. Jeśli zakażenie COVID-19 zostało wykryte u członka gospodarstwa domowego poddanego kwarantannie, kwarantanna innych osób była przedłużana do dnia po zakończeniu izolacji tego członka gospodarstwa domowego.  

Opracowano również zasady dotyczące zakończenia izolacji, które zawierały wytyczne dotyczące np. sprzątania, prania i dezynfekcji pomieszczeń.

Czas trwania izolacji

Przez większość czasu trwania pandemii izolacja trwała 14 dni od uzyskania dodatniego wyniku testu. Pod koniec października 2021 r. izolację można było skrócić nawet o 7 dni, o ile spełnione zostały określone warunki, np. osoby były w pełni zaszczepione i bezobjawowe. W innych przypadkach izolację można było skrócić do 10 dni, jeśli osoba zakażona nie miała gorączki przez co najmniej 48 godzin, a inne objawy ustępowały. Kiedy dominujący stał się wariant Omicron, a objawy w większości przypadków stały się łagodniejsze, izolację skrócono do 5 dni z zastrzeżeniem konieczności zachowania specjalnych środków ostrożności przez kolejne 2 dni. Rozporządzenie o izolacji wygasło 25 lutego 2022 r. Po tej dacie obowiązywały już tylko zalecenia, a nie obowiązek pozostawania w izolacji.  

Choroba

Pracownicy ambulatoryjnego oddziału covidowego w Landspítali komunikowali się z osobami pozostającymi w izolacji, najpierw dzwoniąc do wszystkich osób zdiagnozowanych, a później za pomocą kwestionariuszy online. Osoby, które poważnie zachorowały, były w wielu przypadkach wzywane do oddziału ambulatoryjny w celu przeprowadzenia oceny i leczenia, a część z nich musiała zostać stamtąd przyjęta do szpitala w celu dalszej terapii.

Wymóg izolacji wynikał z ustawy o chorobach zakaźnych oraz rozporządzeń Ministra.

‍